[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Czuła się dziwnie zażenowana bliskością Butlera, może dlate
go, że ich poprzednia rozmowa miała tak osobisty charakter. Ile
obcych sobie osób zdołałoby się przed sobą przyznać do osamot
nienia i do tego, że od lat nie mieli partnerów?
84
Jak nakazywało dobre wychowanie, Freya gawędziła też z an
gielskim ziemianinem siedzÄ…cym po jej drugiej stronie, a pan Jones
- z paniÄ… Lofter.
- Panno Jewell - spytał uprzejmie Sydnam Butler - czy pani
i synowi podoba siÄ™ w Glandwr?
- Ogromnie.
- Czy jeszcze coś malował?
- Tak, dwa razy, w obecności lady Rosthorn.
- Miło mi to słyszeć. A czy wie pani, że po obiedzie będą wy
stępy?
- Owszem. Wezmie w nich udział lady Judith. Widocznie ma
w tym wprawę. Joshua i Freya zaśpiewają w duecie, mimo że bar
dzo się opierała, kiedy chcieliśmy ją do tego namówić. Dopiero gdy
Joshua oświadczył, że nikomu nie pozwoli nękać swojej żony, roz
gniewała się na niego i wyraziła zgodę. Nie widziała, jak uśmiech
nÄ…Å‚ siÄ™ wtedy do jej braci!
Sydnam się roześmiał, a ona mu zawtórowała.
- Zawsze mnie zdumiewało - powiedział, zniżając głos - że
Joshua dobrze wie, jak sobie radzić z Freyą. Zawsze z niej było
istne półdiablę i złośnica. Dziś wieczór usłyszymy zresztą jeszcze
jeden duet. Huw Llwyd zaśpiewa, a żona będzie mu akompanio
wać na harfie.
Llwydowie byli książęcymi dzierżawcami.
- A czy potrafiÄ…?
Butler odłożył łyżkę na pusty talerz i dotknął dwoma palcami
okolicy serca.
- Ta muzyka zostaje tutaj. Przekona się pani, co mam na myśli,
kiedy ich usłyszymy.
- W takim razie czekam na ten występ z niecierpliwością.
- Powinna pani usłyszeć, jak walijska kongregacja śpiewa
hymny niedzielnym rankiem. Cały kościół wtedy tętni, choć nie
z powodu hałasu. Zpiewają na cztery głosy, bez prób. Coś niesły
chanego.
- Doprawdy?
85
- Chętnie tam panią zabiorę w przyszłą niedzielę, jeśli nie bę
dzie pani przeszkadzał nieznany język nabożeństwa. W całości od
prawia sie je po walijsku. Ale ta muzyka!
Anne poszła co prawda poprzedniej niedzieli do kościoła -jak
robiła to niemal co tydzień - ale do angielskiego, razem z całą fa
milią Bedwynów. Siedziała w specjalnych ławkach na samym prze
dzie. Wiele innych, jak zauważyła, było pustych.
- Chętnie.
- Naprawdę? - Spojrzał na nią uważnie sponad talerza, pełne
go serów i owoców, który postawił przed nim lokaj. - Może spot
kamy się u mnie w niedzielę rano? Poszlibyśmy razem.
- Zgoda - odparła.
I nagle poczuła, że zaparło jej dech, zupełnie jakby umawiała
się na potajemną randkę. Wybiorą się do kościoła, tylko tyle. Co
pomyślą sobie inni? A cóż ją to obchodzi? Chciała tam z nim pójść
i już.
Spojrzał na nią tak, jakby również niczego innego nie pragnął.
W tym momencie Freya powiedziała coś do niego, a pan Jones
nachylił się ku Anne i znowu zajął ją rozmową przez kilka minut.
W końcu księżna wstała i zaprosiła wszystkie panie do salonu, pod
czas gdy mężczyzni pozostali przy portwajnie. Dołączyli do pań
dopiero pół godziny pózniej. Anne była zła na siebie, gdy się zo
rientowała, że odruchowo wypatruje wśród nich Sydnama Butlera.
Przecież on jedynie zaprosił ją do walijskiego kościoła, żeby mogła
posłuchać śpiewu. Naprawdę nie było to nic takiego.
A może jednak?
Czuła się znów jak dziewczyna, wyróżniona dzięki temu, że
młodzieniec zwrócił na nią uwagę. Jakież to głupie! Miała dwadzieś
cia dziewięć lat. A zachowania Sydnama Butlera nikt nie mógł uznać
za zaloty. Ale od czasu znajomości z Henrym Arnoldem nie wybrała
się już nigdzie z żadnym mężczyzną. A to było całe wieki temu!
Zaofiarowała się, że pomoże nalewać herbaty, a księżna przyjęła
jej propozycję. Anne nie była jednak aż tak zajęta, by nie obserwo
wać, jak goście łączą się w grupy - zamożni ziemianie z Bedwyna-
86
mi, pani Llwyd z paniami Pritchard i Thompson, proboszcz i jego
żona z baronem Westonem i panną Thompson, a panowie Llwyd,
Jones i Rhys - walijski pastor - z Sydnamem Butlerem i księciem
Bewcastle. Księżna krążyła pomiędzy nimi, wszędzie przyjmowana
radośnie.
Sydnam Butler pogrążył się w rozmowie. Nawet na nią nie
spojrzał - siadła po jego prawej stronie, tej, po której nie było oka.
Pózniej jednak, kiedy -wstała i wygładziła suknię, spostrzegła, że
stanÄ…Å‚ za niÄ….
- Może usiedlibyśmy razem, panno Jewell? Chyba że ma pani
jakieÅ› inne plany.
- Nie mam.
Dzięki temu mogła spędzić resztę tego wieczoru w towarzy
stwie mężczyzny, który nie był niczyim mężem. Ucieszyło ją to
niezwykle.
Na początku Freya zaśpiewała kilka angielskich piosenek ludo
wych, a Joshua akompaniował jej na pianoforte. Wypadli zaskakują
co dobrze. Freya niepotrzebnie się wymawiała i usprawiedliwiała.
- Stanowczo nalegałam, żebyśmy zaśpiewali jako pierwsi -
wyjaśniła widzom. - Podejrzewam, że inni mnie zaćmią, zwłaszcza
Judith, i nie mam ochoty zmuszać się do popisów po niej.
Joshua przy pianoforte uśmiechnął się szeroko, goście wybuch
nęli śmiechem. Anne uznała, że Freyę po prostu musiało się lubić
mimo wszystkich jej nieznośnych wybryków.
- No śpiewaj że w końcu, Free, i daj sobie spokój z tymi gry
masami! - zawołał Alleyne.
Pani Llwyd - drobna, ciemnowłosa kobieta o bardzo celtyckim
wyglądzie - grała na pięknie rzezbionej harfie, niemal tak wielkiej,
jak ona sama. Anne była bliska łez, tak wspaniała wydała się jej ta
muzyka. Poczuła się, jakby trafiła do innego świata.
- Zawsze mi się zdawało - powiedział cicho Sydnam Butler,
nachylając się ku niej podczas krótkiej przerwy - że harfa potrafi
uchwycić prawdziwego ducha Walii.
- O tak, to musi być prawda.
87
A potem pan Llwyd zaśpiewał, przy akompaniamencie żony,
miłym, lekkim tenorem, którego Anne mogłaby słuchać przez całą
noc, chociaż nie rozumiała ani słowa. Wszystkich jednak zaćmiła
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plcs-sysunia.htw.pl
|
