[ Pobierz całość w formacie PDF ]
bytów i nadające upiornego znaczenia pewnym szczególnie posępnym okresom, we wszystkich istniejących
światach.
To wszystko znikło w jednej sekundzie. Znów znajdował się w skąpanym fioletową poświatą
pomieszczeniu o trójkątnym sklepieniu, spadzistej podłodze, niskimi kuframi pełnymi prastarych ksiąg, ławą
i stołem, dziwnymi obiektami i trójkątną otchłanią z boku przy ścianie. Na stole leżała postać, mały
chłopiec, rozebrany i nieprzytomny, po drugiej stronie stała monstrualnie wyszczerzona starucha z lśniącym,
ozdobionym groteskową rękojeścią nożem w prawej ręce, w lewej zaś z dziwnie proporcjonalną misą z
jasnego metalu pokrytÄ… osobliwymi wizerunkami i zaopatrzonÄ… w delikatne, cyzelowane uchwyty.
Zaintonowała ochrypłym głosem zapomnianą z dawien dawna inkantację w języku, którego Gilman nie
rozumiał, lecz odniósł wrażenie, iż fragmenty jej odnalazł ongiś w budzącym grozę Necronomiconie .
W miarę jak scena nabierała przejrzystości, ujrzał, jak starucha nachyla się i przenosi misę nad
stołem, a on, nie mogąc zapanować nad swymi odruchami, wyciągnął obie ręce i przejął naczynie, zwracając
uwagę, iż było ono zadziwiająco lekkie. W tej samej chwili z trójkątnej, mrocznej czeluści po lewej wyłonił
się odrażający w swej szpetocie Brązowy Jenkin. Wiedzma gestem nakazała mu przytrzymać misę w
odpowiedniej pozycji, podczas gdy sama uniosła groteskowy nóż nad drobną, białą postacią w wyciągniętej
prawie pionowo w górę prawej ręce. Włochate długozębe stworzenie zaczęło chichotać w odrażającej
kontynuacji nieznanego rytuału, podczas gdy wiedzma skrzeczała w odpowiedzi. Gilman poczuł, że
obrzydzenie, odraza i wstręt jak żywa istota przegryza się przez pancerz jego mentalnego i fizycznego
paraliżu, i jasna metalowa misa zadygotała mu w rękach. Sekundę pózniej widok opadającego noża do
reszty przełamał czar i Gilman upuścił misę, pozwalając, by z brzękiem spadła na podłogę, podczas gdy jego
ręce wystrzeliły szaleńczo naprzód, by zapobiec bluznierczemu czynowi. W okamgnieniu dopadł staruchy i
wyszarpnął nóż z jej szponiastych palców, po czym cisnął go bezceremonialnie na sam brzeg wąskiej,
trójkątnej otchłani. Jednak już po chwili sytuacja uległa odwróceniu; mordercze jak szpony palce zacisnęły
się brutalnie na jego szyi, a pomarszczone oblicze wykrzywił grymas szaleńczej wściekłości. Poczuł, jak
łańcuszek taniego krzyżyka wpija mu się w szyję i w tej rozpaczliwej sytuacji przez ułamek sekundy
zastanawiał się, jak widok krucyfiksu podziałałby na tę złą istotę. Dysponowała nadludzkimi siłami i gdy nie
przestawała go dusić, sięgnął niezdarnie ręką pod koszulę, zacisnął palce na niewielkim metalowym
krzyżyku i zrywając łańcuszek, wyjął poświęcony przedmiot na zewnątrz.
Na jego widok wiedzmę ogarnęła panika, a jej uścisk zelżał na chwilę dostatecznie długą, by Gilman
całkowicie zdołał się jej wyrwać. Oderwał od szyi zaciśnięte jak szpony żelazne palce staruchy i zapewne
zawlókłby czarownicę na krawędz otchłani, gdyby wiedzma nie odzyskała sił i nie schwyciła go raz jeszcze
za szyję. Tym razem niezwłocznie przeszedł do czynu i sam sięgnął oburącz gardła diabelnej istoty. Zanim
się spostrzegła, oplatał jej szyję łańcuszkiem, a w chwilę potem zadzierzgnął tak silnie, że pozbawił staruchę
tchu. Gdy zaczęła po raz ostatni stawiać opór, Gilman poczuł, że coś ugryzło go w kostkę, i ujrzał
śpieszącego swej pani z pomocą Brązowego Jenkina. Jednym solidnym kopniakiem posłał szkaradzieństwo
w otchłań i usłyszał jeszcze tylko płynący z drugiej strony, jakby z oddali, pisk podobnego do szczura
chowańca.
Nie wiedział, czy zabił starą wiedzmę, lecz zostawił ją na podłodze, tam gdzie upadła. Naraz,
odwróciwszy się, ujrzał na stole coś, czego widok nieomal doprowadził go do obłędu. Brązowy Jenkin,
żylasty i silny, o czterech małych, lecz diabelnie sprawnych, wyglądających jak ludzkie kończynach nie
próżnował, podczas gdy on był duszony przez czarownicę i wszystkie jego wysiłki spełzły na niczym. Nie
pozwolił wiedzmie wbić noża w pierś dziecka, lecz nie zdołał powstrzymać żółtych kłów futrzastej,
bluznierczej istoty przed rozpłataniem maleństwu nadgarstka i miska stojąca obecnie na podłodze pod
pozbawionym życia ciałkiem była napełniona po brzegi.
W sennym delirium Gilman usłyszał piekielny, przesycony obcym rytmem sabatowy zaśpiew
płynący z bezkresnej dali, i wiedział, że musiał tam być Czarny Mężczyzna. Chaotyczne wspomnienia
mieszały się z jego matematycznymi obliczeniami. Gilman wierzył, że jego podświadomość zawiera w sobie
kąty, których potrzebował, by samotnie i pierwszy raz bez pomocy powrócić do normalnego świata. Był
pewien, że znajdował się na zamkniętym od niepamiętnych czasów stryszku nad swoim pokojem, wątpił
wszelako, czy drogę ucieczki mogły zagwarantować mu otwór w podłodze albo zapadnięte od wielu lat
drzwi. I czy nie dostałby się w ten sposób do domu - snu, irracjonalnej projekcji prawdziwego budynku,
którego poszukiwał.
Nie był pewien relacji pomiędzy snem a rzeczywistością, a niepewność ta wynikała z jego
doświadczeń.
Przejście przez mgliste otchłanie zapowiadało się groznie, rytm Walpurgii wibrował jak oszalały, a
jakby tego było mało, musiałby słuchać tego zawoalowanego kosmicznego pulsowania, którego tak bardzo
się lękał. Nawet teraz wyczuwał niskie przerazliwe drżenie, którego tempo było mu nazbyt dobrze znane.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plcs-sysunia.htw.pl
|
