[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Rigby'ego i Marlowe'a, by trzymali język za zębami. Wyna-
114
gradzał służbę szczodrze, w zamian oczekując dyskrecji. Jeśli
któryś z nich mówił więcej, niż należało, wykazywał się nie
pojętą wręcz głupotą. Kary za kłusownictwo i handel dziczy
zną były drakońskie, o czym powszechnie wiedziano, i nawet
on nie mógłby wiele zdziałać, aby uchronić przed nimi kogoś,
kogo złapano na gorącym uczynku.
Miał nadzieję, że Marlowe będzie jutro miał coś konkret
nego do powiedzenia. Najlepiej ukręcić sprawie łeb szybko
i po cichu. Nie życzył sobie, aby ktoś z jego ludzi zadyndał na
stryczku albo został deportowany na siedem lat do Australii,
co jakże często równało się karze śmierci, tyle że rozłożonej
na raty.
Zdmuchnął świecę i ułożył się wygodnie do snu, niestety
natychmiast nawiedził go obraz Tildy. Co takiego było w tej
kobiecie, że wrażenia z ulotnego spotkania sprzed lat natych
miast odżyły? W gruncie rzeczy nie była piękniejsza od wielu
dam, z którymi wiązał się przez ten czas. Z łatwością rozgrze
szyłby się, gdyby chodziło tylko o ładną buzię i zgrabną figurę,
lecz w tej kobiecie kryło się coś więcej. Po prostu pragnął jej
jak jeszcze nigdy nikogo.
Cenił inteligencję i dowcip Tildy, podobała mu się nawet
jej rezerwa, pod którą skrywała żywą, namiętną naturę. Ma
rzył, by swymi pieszczotami rozgrzać jej jedwabistą skórę.
Wyobraznia podsuwała mu widok miękkiego, gorącego ciała
- ciała ladacznicy - oplatającego jego ciało.
Do diabła, pomyślał, to przecież żądza, nie miłość. Błądził
po manowcach. Dotychczas panował nad pożądaniem. Tym
razem to ono nim powodowało, wywoływało zamęt w głowie,
zakłócało jasność widzenia.
Zrozumiał nagle, że sama Tilda też miała w tym swój
udział. Chciała uchodzić za zimną, wyrachowaną cyniczkę.
115
Każdego, kto chciałby się do niej zbliżyć, odpychała drwiną
i ostrym językiem. Z wyjątkiem dwóch osób - córki i jego
matki. Wszystkich innych trzymała na dystans tak umiejętnie,
że nawet nie zdawali sobie z tego sprawy.
Właśnie dlatego tak go od razu zafascynowała. Teraz fascy
nowała go jeszcze bardziej, bo przejrzał jej kamuflaż. Pragnął
poznać prawdziwą Tildę.
L
Rozdział siódmy
Choć zasnął pózno, rano wstał bardzo wcześnie i już przed
dziewiątą w biurze konferował nad kuflem piwa z Marloweem
i Rigbym. Wiadomości, które przynieśli, nie były dobre.
- Wczoraj znalazłem dziesięć nowych pułapek, wasza wy
sokość - donosił Marlowe. - Przeważnie druciane sidła, ale
również stalowe potrzaski, dobre na lisy i borsuki.
- To nie ma sensu - zdumiał się Crispin. - Przecież więk
szość kłusowników nie używa takich pułapek. Są drogie i nie
zbyt skuteczne dla większości zwierzyny. No i skąd oni biorą
to przeklęte żelastwo? W naszym majątku nie mamy niczego
takiego, prawda?
- Nie, wasza wysokość - potwierdził Marlowe. - Używali
śmy ich za czasów pana ojca. Był bardziej zainteresowany po
lowaniem niż wasza wysokość, musieliśmy więc mieć coś na
drapieżniki. Kiedy wasza wysokość kazał zostawić zwierzy
nę w spokoju, rozdałem tego sporo gajowym w innych ma
jÄ…tkach.
Tak było. W majątku Crispina, inaczej niż u sąsiadów,
zwierzyna podlegała naturalnej selekcji. Książę czasami brał
dubeltówkę i z jednym lub paru przyjaciółmi wybierał się na
117
małe polowanie, ale nie znosił zrytualizowanej masakry, któ
rą organizowali inni właściciele ziemscy, zapraszając tłumy na
wielkie myśliwskie spotkania.
Z tego powodu nie tępiono drapieżników, które utrzy
mywały równowagę w populacji bażantów, królików i zajęcy.
Gdyby nie drapieżniki, farmerzy mieliby sporo powodów
do narzekań. Niezależnie od tego nienawidził pułapek od
czasu, gdy jeden z jego ulubionych psów wpadł w stalowy
potrzask. Ciągle jeszcze pamiętał, jak bardzo zwierzę cier
piało, zanim je uwolnił. Pies kulał potem do końca swoich
dni. Crispin zakazał wtedy na swoich ziemiach używania
tych narzędzi tortur.
- Przypuszczam - odezwał się po chwili - że to robota
jakiejś bandy zawodowych kłusowników. Czy któryś z was
domyśla się, kto z naszych ludzi mógłby być w to zamie
szany?
- Nie - powiedział Rigby. - Ludzie wiedzą, że wasza wy
sokość zakazał używania stalowych potrzasków. Gdyby tak
Hardy lub Jem Beckett mieli z tym coś wspólnego, to wasza
wysokość mógłby ich śmiało wysłać do Londynu i zareko
mendować na Drury Lane w Londynie. Chyba jednak nie po
trafią udawać aż tak dobrze, by występować w Królewskim
Teatrze! Hardy, a szczególnie Beckett często powtarza, że pra
cując u waszej wysokości, można być spokojnym, że żaden
dzieciak nie wpadnie w potrzask. A wie, co mówi, bo spło
dził ich sporo.
Crispin roześmiał się. Jem Beckett i Bill Hardy regular
nie uzupełniali dietę swoich rodzin złapaną we wnyki drob
ną zwierzyną. Wysoce nieprawdopodobne, by podcinali gałąz,
na której siedzieli.
- Macie rację. Chyba możemy ich wykluczyć. Ale trzeba
118
ich ostrzec. I niech przekażą dalej nasze ostrzeżenie. Zależy
mi zwłaszcza, żeby dotarło do dzieci dzierżawców.
- Tak jest, wasza wysokość - zgodził się Marlowe. - Rigby
zajmie się tym. Gdyby ktoś z naszego majątku należał do ta
kiej bandy, tych dwóch wiedziałoby o tym. Jedno jest zastana
wiające. Wcale nie jestem pewny, że to banda zawodowców.
- Kto inny miałby pieniądze na stalowe pułapki? - zdziwił
siÄ™ Crispin.
- One są stare, wasza wysokość. Mogą pochodzić skądkol-
wiek. A jak nieporadnie są zakładane, pożal się Boże! Nawet
ja mógłbym to zrobić lepiej.
Ton lekceważenia w głosie Marlowe'a rozbawił St.
Ormonda.
- Och, z pewnością! - roześmiał się. - Musicie to umieć
przynajmniej tak samo dobrze, jak każdy kłusownik
- Może i tak, wasza wysokość... ale te pułapki zakłada ja
kiś partacz. Często są zle zakopane, pętla za wysoko, no i nie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plcs-sysunia.htw.pl
|
