[ Pobierz całość w formacie PDF ]
i wsuwa bose stopy do butów. Wącha swój ręcznik. Z
nocnikiem w jednej ręce idzie do kuchni.
Pod kuchnią jest żar. Na kuchennym stole leży słonina i
bochenek chleba, obok nich kartka: WRÓCIMY O 12.
I tak dni stoją jak gęsi w głowie Adiny, ciasno obok
siebie bez wsi, ukryte jak kręgosłup i nieskończenie
długie. Dni od karku aż po koniuszki palców, z łóżka i
zasłon,
z nocnika i kuchni. Krótkie i długie są te dni, aż
nasłuchiwanie po każdym dzwięku myli strach z
nieobecnością.
Aż uszy są bardziej przytomne niż oczy, które wszystko
w tym domu znajÄ….
Radio i telewizor tylko wtedy, kiedy jesteśmy w domu,
powiedział Liviu, sąsiedzi mogliby usłyszeć.
Kiedy przy bramie słychać jakiś głos, a mężczyzna,
który szarpie za zasuwę, w szczelinie zasłony nosi
mundur, Adina i Paul szukajÄ… najbardziej ukrytych drzwi
w domu. Stoją ściśnięci w spiżarni, póki odgłosy nie
ustaną. Potem na podwórzu leży gazeta, więc to był
listonosz. Kiedy Liviu i jagnię wracają ze szkoły, gazeta
leży na kuchennym stole. I na pierwszej stronie jest lok
nad czołem i czerń w oku. A pod spodem jest napisane,
że najukochańszy syn narodu poleciał do Iranu, a kilka
dni pózniej, że wrócił z Iranu i znowu jest w kraju.
I Adina myśli, że uszy na głowie powinny od
nasłuchiwania wygładzić swoje małżowiny, swoje
zawijasy,
powinny być gładkie jak dłoń, powinny im wyrosnąć
palce, które drgają tak szybko jak strach. Tylko szum
w nocniku jest przy nasłuchiwaniu za każdym razem
inny, u Paula za każdym razem dłuższy niż u niej, i Paul
bawi się strumieniem i potrafi fałszywym głosem śmiać
się z żółtej piany. Tylko kiedy musi srać, klnie i męczy
siÄ™
z zaparciem i mówi, że czuje się jak wszą, która ukrywa
się na brzegu łóżka.
Gazeta na nocniku jest zawsze z poprzedniego dnia,
i Paul zawsze kładzie ją lokiem do dołu. A zaraz potem
wkłada polana i suche kolby kukurydzy do pieca, o wie-
le za długo patrzy w żar i z kącików oczu spogląda pod
ramieniem. Bo piersi Adiny wiszÄ… nagie nad miednicÄ…
i mydło się pieni, a Adina wie, że on rozgrzaną od żaru
twarzą i zimnymi rękami dotyka jej piersi. Czeka na to
i nie może tego znieść. Potem jego twarz postarzała i jej
twarz pusta stojÄ… w herbacie lipowej, oddzielone
trzonkami łyżeczek, każda w swojej własnej filiżance. I
obie
łyżeczki mieszają, aż cukier się rozpuści. Nie słyszałem
jeszcze żadnego strzału, mówi Paul, słyszę jak psy
szczekają i gęsi gęgają, i wołanie listonosza przy bramie.
Nasłuchuję tego, co jest głośne, choć wiem od Liviu, że
strzały są ciche, jak gdyby odłamała się gałązka, tylko
inaczej.
Kiedyś klucz przekręcił się w drzwiach, a Liviu posta-
wił w kuchni długi worek, choinkę, której w wiosce nikt
nie mógł widzieć, smukłą srebrną jodłę, ojciec jednego
z uczniów, kierowca ciężarówki, ukradł ją na leśnej
drodze w Karpatach. To było wczoraj, mówi Paul, a
Adina
mówi, nie, to było dzisiaj rano. Liviu postawił worek pod
ścianą i musiał zaraz wracać, na zebranie, powiedział.
ZamknÄ…Å‚ dom od zewnÄ…trz, a Paul zdjÄ…Å‚ worek z choinki,
na kuchnię wyjrzały kruche i szare igły. Włóż choinkę
z powrotem do worka, powiedziała Adina, nie mogę na
nią patrzeć.
Wczoraj to było coś innego, kiedy nożyczki do
paznokci stuknęły. Adina zobaczyła łukowaty brzeg
paznokcia odpadający od palca na stół. Odkąd lis jest
pocięty, moje paznokcie rosną szybciej, powiedziała.
Paul zaśmiał się swoimi fałszywymi tonami, ona włoży-
ła palec do ust i odgryzła paznokieć zębami, pogryzła
go na kawałeczki i zjadła. Codziennie widzę w szkole, że
u zaniedbanych dzieci paznokcie i włosy rosną
szybciej niż u tych zadbanych, powiedziała. Kiedy żyje
się w strachu, włosy i paznokcie rosną szybciej, widać
to po wygolonych karkach dzieci. Paul krajał słoninę,
odkrawał przezroczyste plasterki i obracał w wargach,
zanim je połknął. Jako lekarz muszę ci się sprzeciwić,
powiedział, wskazał na lok nad czołem w gazecie, gdyby
tak było, te włosy w ciągu jednego dnia urosłyby od
czoła do pięt. Nacierał sobie paznokcie cienkimi pla-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plcs-sysunia.htw.pl
|
