[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jak znalezć sobie jakieś zajęcie, dopóki nie dotrą do
nas nowe wieści.
Lady Curtis usiadła w fotelu przy oknie, wydoby
ła swój koszyczek z robótką i najspokojniej w świe
cie przystąpiła do pracy.
- Masz rację, mamo, ale to tak nudno tylko czekać.
Ja chciałabym działać. - Sophia przez kilka minut nie
spokojnie krążyła po pokoju, a potem podeszła do
okna, by popatrzeć na oficerów, zbierających się
przed kwaterą główną. - Nie cierpię robótek, a nie
zdołam się skupić nad książką.
- Możesz zawsze zająć się rysowaniem, kochanie.
- Wiem, ale martwe natury mnie nudzÄ…, a nie wy-
61
chodząc z domu, nie mogę rysować nic innego. Szko
da, że nie jestem mężczyzną: mogłabym mieć swój
wkład w zakończenie tej nieszczęsnej wojny.
- Wkrótce pojawią się ranni, którymi trzeba będzie
się zająć, a poza tym pomagamy zakończyć tę wojnę,
zapewniając dobre posiłki i wygodny dom, do które
go walczący mogą wrócić po trudach dnia.
- Wiem, wiem, mamo. - Sophia już nieraz to słysza
ła, lecz nie była już w stanie czekać, aż mężczyzni wró
cą do domu po dniu pełnym bohaterskich czynów. Jej
Å‚agodna i cierpliwa matka doskonale siÄ™ do tego nada
wała. Bez względu na to, jak pózno jej mąż miał wrócić
do domu i jak bardzo się wcześniej martwiła, zawsze wi
tała go ciepłym uśmiechem i gorącym posiłkiem. Nie
małą jest rzeczą stworzyć dom dla człowieka, który pa
ra się wojaczką. Matka nieraz powtarzała córce te słowa.
Sophia zgadzała się z nią. Wiedziała, ile pracy wymaga
sprawne prowadzenie domu w obcym kraju, gdzie nie
zawsze wszystko można dostać i nigdy nie wiadomo,
gdzie spędzi się następną noc. Ale ona nie była swoją
matką. Nie chciała spokojnie czekać, kiedy inni działali
i pokonywali rozmaite trudności.
Przez resztę poranka Sophia i jej matka starały się
zajmować sprawami domu, co chwila nasłuchując,
czy eksplozje dochodzÄ… od strony San Sebastian, czy
też z jakiegoś innego miejsca, i jak wiedzie się Brytyj
czykom, ale nic nie potrafiły ustalić. Nie miały też
pojęcia, co dzieje się w wiosce. Oficerowie przyjeż
dżali i odjeżdżali w najrozmaitszych kierunkach.
W końcu tuż przed południem lady Curtis podniosła
wzrok znad robótki. Przechyliła głowę na bok i przez
chwilę nasłuchiwała.
62
- Co siÄ™ dzieje, mamo?
- Cśś. Słuchaj.
- Nic nie słyszę.
- No właśnie. Kanonada umilkła.
- To znaczy, że wygrali.
Lady Curtis pokręciła głową.
- Nie, przecież chyba słyszałaś, jak Thornton mó
wił, że twierdza ma bardzo grube mury i jak trudno
dostać się do miasta? To jeszcze za krótko...
Jej słowa przerwał następny stłumiony huk dobie
gajÄ…cy z dala.
- Mamo, słyszysz, znowu się zaczyna.
- Nie, to z innej strony.
- Racja. - Sophia podeszła do okna i wyjrzała przez
nie, ale wszystko wyglądało tak samo. Potem rozle
gło się kolejne dudnienie. - Dochodzi z prawej stro
ny. Ciekawe...
Jednak ich rozważania przerwały jakiś łoskot, do
biegający z bardzo bliska. Obie panie zerwały się na
nogi i z niepokojem popatrzyły po sobie. Dopiero po
dłuższej chwili zdały sobie sprawę, że to ktoś wali do
ich drzwi.
- Proszę pani... - Do bawialni wbiegła jedna z po
kojówek.
- Już idę, Mario. - Lady Curtis wstała i ruszyła za
nią, ale zatrzymała się w miejscu na widok wysokie
go oficera w zakurzonym mundurze.
- Czym mogę panu służyć, majorze...?
- Adair, proszę pani. Za pozwoleniem, przyszedłem
panią prosić, aby pożyczyła mi pani swoją córkę.
- Pożyczyć moją córkę? - Lady Curtis rzuciła szyb
kie spojrzenie na SophiÄ™. Major Adair... to ten oficer,
63
którego nazwisko wymieniono podczas kolacji tego
wieczoru, gdy był u nich Andrew Leith Hay. To wła
śnie jego nazwisko sprawiło, że jej tak zazwyczaj opa
nowana córka oblała się rumieńcem zakłopotania.
Niewątpliwie mężczyzna ten prezentował się dosko
nale nawet w swoim sfatygowanym mundurze. Ale
przecież Sophia wzrosła w otoczeniu wielu męż
czyzn. Co było takiego szczególnego właśnie w tym?
- Może nie tyle pani córkę, ile jej umiejętności.
- Och. - Wyjaśnienie to wcale nie pomogło lady
Curtis zrozumieć, o co mu chodzi.
Teraz i Sophia pojawiła się obok swojej matki.
- Jak mogę panu pomóc, majorze?
- W sztabie mamy dwóch wieśniaków. Obaj czeka
li na mnie, kiedy wróciłem z San Sebastian. Każdy
z nich opowiada o wielkich ruchach wojsk francu
skich, z tym że jeden twierdzi, iż potężne siły francu
skie maszerują w stronę przełęczy Maya, zaś równie
liczna armia kieruje się w stronę przełęczy Roncesval-
les. Drugi z nich, podajÄ…cy siÄ™ za towarzysza Miny,
utrzymuje, iż Francuzi szykują się do przekroczenia
rzeki Bidasoa i do uderzenia nas pod San Sebastian.
Znam Minę osobiście i mógłbym ustalić, czy ten czło
wiek mówi prawdę, każąc mu zaprowadzić się do
twierdzy partyzantów, ale na to nie mamy dosyć cza
su. Generał Curtis - Mark skinął głową w stronę mat
ki Sophii - trzyma w odwodzie pułk siódmy i lekkie
dywizje i chce wiedzieć, czy ma je posłać do San Se
bastian na pomoc Grahamowi, czy Stewartowi na
przełęczy Maya, czy też Cole'owi do Roncesvalles.
Muszę jak najprędzej ustalić, któremu z tych dwóch
powinienem uwierzyć. Słyszałem, jak mówiono, że
64
panna Featherstonaugh, wykorzystując swe zdolności
do czytania w duszach ludzkich, stwierdziła kiedyś, że
ordynans Ponsonby'ego nie był winny przestępstwa,
o które wszyscy go posądzali. Teraz potrzebny mi jest
ktoś, kto powie, któremu z mężczyzn mam zaufać.
Mark podszedł z uśmiechem do Sophii.
- Z tego, co widziałem na portretach pani, sądzę,
iż potrafi pani przejrzeć duszę każdego człowieka.
Czy może to pani zrobić dla mnie?
- Ja nie wiem... Nie przypuszczam... - Sophia spoj
rzała w ciemne oczy. Było w nich ciepło, bardzo nie
dalekie od podziwu, wyraz przeznaczony specjalnie
dla niej, wyraz, który tylko ona mogła zrozumieć. By
ła potrzebna. Jej umiejętność, której nikt inny nie po
siadał. Wzięła głęboki wdech. - Dobrze, spróbuję, ale...
- Dziękuję pani. Wiem, że się pani uda. - Był to
prawie szept, cichy, jakby poza nimi dwojgiem w ba
wialni nie znajdował się nikt inny.
Przez chwilę Sophia stała bez ruchu jak zahipnoty
zowana spojrzeniem majora i oszołomiona porozumie
niem, jakie między nimi się wytworzyło, tak silnym, że
prawie dotykalnym. Szczęście zalało ją gorącą falą.
Wreszcie ktoś jej potrzebował. Jest coś, co może zro
bić, po tylu latach biernego trwania pośród mężczyzn,
którzy ruszali do boju, cierpieli i umierali za ojczyznę.
Teraz ona też mogła zrobić coś dla swojego kraju i ten
właśnie człowiek zdołał to dostrzec. Uznał jej pomoc
za wartościową. Docenił ją. Dał jej szansę.
- Zaraz wezmÄ™ szal i przybory do rysowania. Jed
ną chwileczkę - powiedziała Sophia i wybiegła z ba
wialni.
- Czy zechce pan się czegoś napić, majorze?
65
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plcs-sysunia.htw.pl
|
