[ Pobierz całość w formacie PDF ]
la ielo; sed poste eksonis serene kaj sonore en la koridoro kaj
ili vekiis. Fratulino Cecilia faris lumon; ili rapide sin vestis,
ankora duondorme kaj silente, poste la procesio ekmaris al
la kapelo tra la longa kaj malhela koridoro. Lace, peze spiran-
83
LA DOMO DE MARIA HELPANTINO
eLIBRO
te, senvorte serpentis la nokta procesio, kelkie ekbrilis dor-
mema lampeto, lumigante povrajn etajn korpojn, malakcep-
titajn, kondamnitajn; kaj el tiuj etaj vizaoj, tro frue maturaj,
jam sulkigitaj, rigardis okuloj, plenaj de gaja atendado, ple-
naj de rekono. Jam sereniis fore: tie estis la lumo kaj Kristo
estis tie, al kiu ili maris &
Anta ol fratulino Cecilia fermis la pordon, i demandis al
Katinjo:
u restu lumo?
Bonvolu estingi! respondis Katinjo.
Kaj en la ambro estis mallumo, apena briletis de la
ekstera neo, de la ielo, sennuba kaj senkolora, plena de
blankaj steloj. Balda eksilentis en la koridoro, malproksime
jam pasis la procesio, nur el granda distanco plu adiis tin-
tado de arentaj sonoriletoj, adiis obtuzaj kristnaskaj kan-
toj. Dola kaj mistera zumo venis kvaza el katakomboj, el
subteraj, belege lumigitaj temploj, en kiuj blanke vestitaj vir-
gulinoj kantas gloron al la nove naskita Savanto &
Estis mallumo en la ambro; briletis blanke de la neo tie
ekstere kaj de la steloj, lumetoj en la kripo dormeme kaj
melankolie flirtis kaj flava lumo balancis sur plafono en la for-
mo de malvasta zono.
Katinjo estis veka; dum i promenis per sia rigardo dise en
la ambro, i iom post iom distingis la blankajn litojn, i dis-
tingis anka kapojn, kiuj moviis sur kapkusenoj. Foje adiis
peza spirado, stertorado, moviis litkovrilo, kelkiu mano levi-
is kaj svingis en aero & Profunde en katakomboj oni kantis
gajajn kantojn, obtuze, mallate ili foje alzumis supren, estis,
kvaza aneloj singarde paus kun siaj tintantaj oraj sanda-
loj sur la tintanta planko.
84
LA DOMO DE MARIA HELPANTINO
eLIBRO
Sola volis esti Katinjo kaj en mallumo, ar i dum la tuta
vespero estis maloja. Morga venos la patrino kaj kunpor-
tos al i kukon, envolvitan en papero. La patrino aperos
kliniinta kaj askete maldika kaj kompatinda, iaj okuloj ple-
nos de larmoj. Kiam i metos la paperon sur la litkovrilon, ia
mano tremetos, osteca, sulkoplena, kalohava. Kaj, kvaza i
volus peti: Mi ne povis kunporti al vi ion alian; e tio, Katin-
jo, jen & Katinjo sciis, kion la patrino volas diri: E tion,
Katinjo, mi elpremis el mia sensuka korpo, en kiu apena plu
trovias kelkaj sangogutoj. Tial manu, infano, same, kiel vi
prenas la sanktan hostion. La patrina sango trovias en tiu i
pano &
Hejme, nature, ne trovias kripo, same ne kristnaska arbe-
to, ne lumoj, ne ojo. Nur infanoj trovias en la domo, la pat-
ro sidas en gastejo, la patrino vagadas, Dio scias, kie. Kaj la in-
fanoj kunpremiis en angulo, ili ne sentas timon, ili babilas
pri kristnasko kaj pri kukoj, pri kripo kaj kristnaska arbeto.
Kvaza ili ne vidus, kiel ekstere jam brilas, kiel ie brulias
iaspecaj lumoj, kiel jam adias kantoj de oriento is okci-
dento. Ili skuias de frosto, sed la okuloj rigardas ien mal-
proksimen, varme estas en la animoj, kiuj revas. Horoj pasas,
mallumo estas, infanoj atendas la patrinon kaj ili sentas var-
mon pro oja atendado. Kie vagadas la patrino, kiu estus
devinta kunporti viandon kaj eble e pomojn kaj nuksojn?
Frosto regas ekstere kaj glacio rompias sub piedoj &
xi endormiis iomete kaj io estis anta i e pli klare, tute
korpe. xi estus ilin vokinta al si, iujn, la infanojn kaj la patri-
non, por ilin varmigi kaj por ke ili fartu bone. Nome, varme
kaj bone estas i tie kaj da io trovias sufie & xi estus vokin-
ta la patrinon al si kaj i ekkriis, tiel ke i en duonsono
85
LA DOMO DE MARIA HELPANTINO
eLIBRO
adis sian voon kaj por momento vekiis. Silento estis;
trankvile kaj dormeme brulis la lumoj en la kripo & Patrino!
& La okuloj fermiis kaj io troviis anta i klare kaj tute
korpe & La patrino estis laca, i ja vagadis dum la tuta vespe-
ro, la tutan longan jaron kaj la tutan longan vivon. Laca i
estis, i kuiis kaj endormis; ia vizao estis blanka kaj
trankvila, iaj lipoj e ridetis. La infanoj estis timiintaj, ili
ploris, ne sciante, pro kio mallumo estis en la ambro kaj
estis frosto, la patrino kuis trankvile sur la lito kaj ne
moviis. Tiam malfermiis la pordo, venis la patro. Li odoris
de brando kaj li staris por momento en la porda kadro. Liaj
okuloj ne adaptis sin tuj al mallumo sed kiam li ekvidis,
kiam li rekonis la situacion, li saltpais al la lito kaj ekkriis &
xi adis lian krion, i ektimis kaj vekiis duafoje. La krist-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plcs-sysunia.htw.pl
|
