 |
|
| |
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
łóżku odwrócona do niego plecami.
- Jeśli mnie nie chcesz, powiedz jasno i wyraznie. Ja zro
zumiem.
- Doskonale wiesz, że bardzo cię pragnę i że mi na tobie
zależy - odparł cicho. - Przez te wszystkie miesiące chcia
łem cię posiąść.
Spojrzała na niego przez ramię.
- W takim razie co ciÄ™ teraz powstrzymuje? Od dziÅ› masz
do tego pełne prawo.
Remy nerwowo przełknął ślinę, bo z oczu żony wyczytał
nieme błaganie. Usiadł obok niej, wsunął palce w grzywę jas
nych włosów i pocałował żonę w kark.
- Masz rację, Beatrice - szepnął. - Nie ma żadnego po
wodu, dla którego nie mogę albo nie powinienem kochać się
z tobÄ….
- W takim razie pospiesz się, bo słońce stoi wysoko
i wkrótce zjawi się tutaj stryjenka Margaret. Zapewne spie
szno jej będzie obejrzeć prześcieradło, a my nie mamy co
pokazać.
Remy pokręcił głową i mrugnął do niej porozumiewaw
czo.
- Nie wejdzie. Drzwi są zaryglowane. Dopilnowałem te
go przed zaśnięciem. Nie musimy się spieszyć.
Wziął ją w objęcia i zachęcił łagodnie, żeby opadła znowu
na poduszki. Barczyste ramiona przesłoniły widok na kom
natę. Beatrice poczuła ciężar męskiego ciała, napierającego
na jej drobną postać. Remy długo patrzył w piwne oczy, a po
tem odezwał się przyciszonym głosem:
- Rozumiesz chyba, że jeśli zrobimy to teraz, nie będzie
odwrotu. Do końca życia pozostaniemy małżeństwem.
Skinęła głową. Błagała go w duchu, żeby przestał zada
wać pytania, bo nie chciała dłużej roztrząsać tej sprawy i za
stanawiać się nad konsekwencjami. Pragnęła jedynie tulić się
do męża, poddać się namiętności, kochać się nareszcie. W tej
chwili nie dbała o nic więcej. Ledwie dała mu znak skinie
niem głowy, sięgnął do wiązania koszuli. Nagle przypomnia
ła sobie, dlaczego wybrała na noc poślubną obszerne giezło
z długimi rękawami. Chciała ukryć ohydne blizny. Gdy Re
my mimo wszystko rozsupłał węzeł i zsuwał z ramion cienki
materiał, znów ogarnęło ją zwątpienie. Ledwie rozbudzona
namiętność tliła się słabym płomykiem, a Beatrice była na
siebie zła z powodu bezprzykładnej głupoty. Co ją podkusiło,
żeby czekać do rana? Po stokroć lepiej byłoby kochać się
przy blasku świec albo w ciemności.
- Poczekaj! - Chwyciła go za nadgarstek i odsunęła rękę. -
Czy to konieczne, żebyś mi zdjął koszulę?
Popatrzył na nią, wyraznie zbity z tropu. Zmarszczył brwi,
a po chwili uśmiechnął się niepewnie.
- Nie - odparł po namyśle. - Mogę ci ją tylko podciąg
nąć, jeśli sobie tego życzysz.
- Ach tak. - Odetchnęła z ulgą i rozpogodziła się naty
chmiast. - Owszem, tak chcÄ™.
Pokręcił głową i uśmiechnął się od ucha do ucha. Ostroż-
nie wyrwał rękę z uścisku drobnych palców i wrócił do prze
rwanego zajęcia.
- Ale ja mam inne życzenie. Chciałbym ujrzeć cię nagą.
Od dawna marzyłem i śniłem, by podziwiać twoje piękne
ciało.
- Nie! - krzyknęła, tym razem chwytając jego nadgar
stek obiema rękami. - To nie będzie przyjemny widok.
Sam wiesz, że zostałam oszpecona. Pamiętasz o moich bli
znach?
Długo patrzyli sobie w oczy. Dwie wole zmagały się w
tym pojedynku. Remy pierwszy się poddał. Nim się odezwał,
pogłaskał wskazującym palcem delikatną skórę u nasady
smukłej szyi.
- Ja też mam blizny - tłumaczył przyciszonym głosem.
Jest ich mnóstwo, znacznie więcej niż u ciebie. Wyglądają
znacznie gorzej od twoich. Czy z tego powodu jestem ci
wstrętny?
- Ależ skąd! - zaprzeczyła z wielkim zapałem. - Sam
wiesz, że tak nie jest.
- Mógłbym powiedzieć to samo. - Nim skończył zdanie,
obnażył szybko jej ramię i pocałował różową, pomarszczoną
skórę. - Ten niewielki znak przypomina mi o twojej odwa
dze. Jakże mógłbym uznać go za odrażający? Stanowi wy
mowne świadectwo zdarzeń, które razem przeżyliśmy. Twoje
blizny łączą nas, zamiast dzielić.
Obnażył najpierw jedno ramię, potem drugie i pochylił
się, zasypując pocałunkami gładką skórę dekoltu. Koszula
opadła do talii. Remy całował zagłębienie między piersiami.
MruczÄ…c z zadowolenia, objÄ…Å‚ wargami twardy sutek.
Beatrice odrzuciła głowę do tyłu. Włosy opadły na plecy,
odsłaniając szyję. Beatrice oddychała spazmatycznie, cała
była rozpalona. Przymknęła oczy i wsłuchiwała się w przy
spieszony rytm serca. Remy ważył w dłoniach obie jej piersi,
całując je na przemian.
Niechętnie podniósł głowę i zsunął koszulę jeszcze niżej,
ku biodrom i kolanom. Po chwili żona leżała przy nim cał
kiem naga, a cienkie płótno wylądowało na podłodze. Długo
pożerał Beatrice wzrokiem, nie mogąc się napatrzeć. Raz po
raz zerkał na ciemny trójkąt w dole brzucha.
- Remy! - rzuciła błagalnie. Cała w pąsach wiła się pod
uważnym spojrzeniem. Zakłopotana, odwróciła się ku niemu
i wyciągnęła ramiona. Chwyciła męża za szyję, uniosła się
lekko i przyciągnęła go do siebie.
Nie dał za wygraną i łagodnym ruchem zachęcił ją, żeby
się położyła. Westchnął, nie kryjąc radości i zachwytu.
- Chcę na ciebie patrzeć. Jesteś piękna niczym bogini. Aż
lękam się ciebie dotknąć!
- Co ty opowiadasz, drogi mężu? Jestem zwykłą ko
bietÄ….
- Nieprawda. - Pokręcił głową. - Nie ma w tobie ani
krzty zwyczajności. Wyjątkowa z ciebie istota: moja Bea
trice. Moja żona.
Wyciągnął się obok niej, całując w usta niemal z uszano
waniem. Uśmiechnął się, bo poczuł bijący od niej żar. Słyszał
kołatanie serca, uderzającego coraz szybciej tuż przy jego
piersi. Przesuwał dłońmi po gładkiej skórze, ani na moment
nie przestając pieścić ukochanej. Zasypał pocałunkami jej
biodra, nie omijajÄ…c miejsca, gdzie po walijskiej strzale zo
stała druga blizna. Miał nadzieję, że dzięki temu wszelkie
wątpliwości i obawy pójdą w zapomnienie.
- Remy, chyba jestem w niebie - szepnęła półprzytomna
z zachwytu.
Uśmiechnął się pobłażliwie. Wzruszała go jej niewiedza.
- Poczekaj trochę, a poznasz jeszcze większe rozkosze.
- Chyba żartujesz? Nie sądzę, żebym potrafiła je znieść.
- Poradzisz sobie. Zdaj siÄ™ na mnie. Wszystkiego ciÄ™ na
uczę - zapewnił, nie przerywając namiętnych pieszczot,
- Pragnę cię, Remy - szeptała jak w transie.
Przykrył ją swoim ciałem i uśmiechnął się tryumfalnie,
gdy położyła dłonie na jego pośladkach, jakby chciała przy
ciągnąć go jeszcze bliżej.
- Powoli, najdroższa - mitygował ją łagodnie. - Zaboli,
jeśli wezmę cię przedwcześnie.
- Na pewno nie - upierała się. - Błagam, Remy, teraz... -
krzyknęła z rozkoszy, gdy poczuła go w sobie. Przez moment
czuła lekki ból, lecz natychmiast zapomniała o nieprzyje
mnym doznaniu, bo wszystkimi zmysłami chłonęła radość z
cudownego zespolenia ciał i dusz, które było teraz ich udzia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plcs-sysunia.htw.pl
|
| |
|
|
|
| Podobne |
| |
|
| |
|